Πολλά μπορούμε να πούμε για την τοπική διοίκηση στο Μαρούσι, για την κυβερνητική πολιτική, τις επιταγές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά και το καζίνο, τους αντεργατικούς νόμους και τις βάσεις.
Πολλά πάλι θα μπορούσαμε να πούμε για τη Λαϊκή Συσπείρωση, το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Όχι όμως καλύτερα από ό,τι τα ίδια τα μέλη τους το φώναξαν, όταν στάθηκαν δίπλα στις λαϊκές οικογένειες σε κάθε φωτιά και πλημμύρα. Όταν με τη δράση τους είναι σε κάθε γειτονιά δίπλα στο δοκιμαζόμενο λαό.
Υπάρχει όμως και ο λεγόμενος “χώρος της αριστεράς”. Ένας χώρος μη συνεκτικός, ούτε σαφώς προσδιορισμένος. Ένας χώρος σε διαρκή διάλυση, ανασύνθεση και μετάλλαξη.
Για παράδειγμα στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές είδαμε ένα κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να στηρίζει το ΚΚΕ, είδαμε την ΛΑΕ να ξανασυναντιέται με τον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Βαρουφάκη, και το “μετακαπιταλιστικό” του ΜέΡΑ25 όπως και πολλά άλλα μικρότερα μορφώματα να συναντιούνται, να αντιπαρατίθενται, αλλά και να συνεργάζονται σε απίθανους συνδυασμούς ...Και από ότι φαίνεται τίποτα δεν αλλάζει στις τοπικές εκλογές. Οι φορείς αυτοί διαμορφώνουν μια διαφορετική "ενότητα" από δήμο σε δήμο, από περιφέρεια σε περιφέρεια.
Αναρωτιέται κανείς τι είδους “ενότητα” είναι αυτή που αλλιώς χωρίζει ή ενώνει στις φοιτητικές εκλογές, αλλιώς στις βουλευτικές, αλλιώς στις τοπικές. Διαφορετικά στην Αττική και αλλιώς στην Κρήτη.
Φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τον ΣΥΡΙΖΑ, που με την τελευταία του προεδρική μετάλλαξη μόνο διακηρυκτικά μπορεί πια να σχετίζεται με τον αριστερό χώρο. Το ΣΥΡΙΖΑ της συμπολιτευτικής αντιπολίτευσης που στον δήμο Αθηναίων ψήφισε τους περιφημους "περίπατους" της δημοτικής αρχής Μπακογιάννη, που στον δήμο Πατρέων συμπράττει με τη ΝΔ και τον ΠΑΣΟΚ, με την ελπίδα να βάλουν τρικλοποδιά στη Λαϊκή Συσπείρωση και τον Κώστα Πελετίδη.
Φτάσαμε λοιπόν στο "τέλος της αριστεράς", στο "τέλος της ιδεολογίας", στο "τέλος της πολιτικής" όπως διάφοροι "λαγοί" και "παπαγάλοι" επιθυμούν;
Μάλλον δεν έχουν πάρει το μάθημα τους από τους πολιτικούς τους προγόνους, που όσο αυτοί μιλούσαν για το "τέλος της ιστορίας" τόσο εκείνη σταθερά τους διέψευδε.
Απλά αυτό που βλέπουμε είναι μια "αριστερά" που έχει διακόψει τους δεσμούς της με τον κόσμο της εργασίας. Μια "αριστερά", που εγκαταλείποντας το πολιτικό της υποκείμενο, αλλοτριώνεται και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλοτριώνει.
Εμείς δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι μέσα σε όλα αυτά τα σχήματα, τις οργανώσεις και τα μορφώματα υπάρχουν αγωνιστές, άνθρωποι του μόχθου, άνθρωποι που δίνουν από τον ελάχιστο προσωπικό τους χρόνο για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους και τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους και δυστυχώς είδαμε κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους από το 2015 και μετά να απογοητεύονται και να ακολουθούν έναν δρόμο ατομικό.
Είδαμε όμως και άλλους να συμβιβάζονται με μια πολιτική δίχως περιεχόμενο, εγκλωβισμένοι σε έναν ρηχό αντικυβερνητικό λόγο, δίχως προοπτική και όραμα. (Κάπως έτσι καταλήγουν κάποιοι αγωνιστές να εγκλωβίζονται σε λογικές που θέλουν να διαχειριστούν ένα σάπιο γερασμένο σύστημα).
Υπάρχει όμως άλλος δρόμος;
Βεβαίως υπάρχει! Είναι ο δρόμος τους αγώνα και της ταξικής πάλης δίπλα στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ, δίπλα στο ΠΑΜΕ και τη Λαϊκή Συσπείρωση.
Σε αυτούς τους ανθρώπους απευθύνομαι και τους ζητώ να απεγκλωβιστούν από αλλοτινές αγκυλώσεις, να βγουν από τον βούρκο της λασπολογίας και να δουν γύρω τους. Να δουν τους συναδέλφους τους στο λιμάνι του Πειραιά πώς στάθηκαν και κέρδισαν απέναντι στον κολοσσό της COSCO, τους φοιτητές της Πανσπουδαστικής που δυο χρόνια τώρα αγωνίζονται και κερδίζουν μάχες στα πανεπιστήμια όλης της χώρας, τους Βουλευτές του ΚΚΕ που δίνουν τη μάχη εντός και εκτός βουλής.
Αν φαίνομαι αισιόδοξος για αυτό το βήμα που έκαμα και αν στο λόγο μου υπάρχει ενθουσιασμός, είναι γιατί όλα αυτά που περιγράφω είναι και η δική μου προσωπική ιστορία.
Ήμουν και εγώ στις Κινήσεις Γειτονιάς στο Μαρούσι και γνώρισα αγωνιστές που μπορούν κατά τη γνώμη μου να κάνουν το ουσιαστικό βήμα για την υπόθεση της εργατικής τάξης.
Από την μεριά μου μπορώ να μοιραστώ μαζί τους εκείνα τα σημαντικά που με έκαναν να στραφώ προς το ΚΚΕ:
Το πρώτο που κάθε νέος μπορεί να κάνει είναι να επισκεφτεί τα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις της ΚΝΕ. Εκεί θα δει όλους τους ανθρώπους, νέους ή ηλικιωμένους, μονόχρωμους ή πολύχρωμους. Θα δει με τον πιο πειστικό τρόπο τι σημαίνει "απεύθυνση".
Το σημαντικότερο όμως είναι να δει στους χώρους δουλειάς ποιοι είναι αυτοί που στέκονται και αγωνίζονται. Στο δικό μου χώρο, για παράδειγμα, αυτόν της Επιστημονικής Έρευνας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το χυδαίο αναγωγισμό και θετικισμό, με συνθήκες επισφάλειας και ανασφάλειας στην εργασία. Πρέπει κανείς, όχι μόνο να δει το στήριγμά του στους συναδέλφους που αγωνίζονται, αλλά και να είναι οπλισμένος ιδεολογικά.
Κανείς δεν μπορεί να είναι έτοιμος για αυτές τις μάχες μόνος του. Ούτε μπορούν να δώσουν λύση οι κάθε λογής επίδοξοι διαχειριστές του συστήματος.
Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι μια ακόμα ευκαιρία για τον κάθε έναν και κάθε μία από μάς, να κάνει το βήμα και να στηρίξει τη Λαϊκή Συσπείρωση, να ταχθεί με τους αγωνιστές των ταξικών αγώνων, να μην χαραμίσει την ψήφο του και από αύριο να μη χαραμίσει ούτε την ενέργειά του.
Γιατί όλοι ξέρουμε καλά ότι η Λαϊκή Συσπείρωση είναι ιδία και στο Μαρούσι και σε κάθε πόλη της Ελλάδας και θα είναι εκεί και μετά την Κυριακή των εκλογών.
Δίχως έπαρση, δίχως το αλάθητο, και δίχως αυταπάτες, ας γίνουμε όλοι τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής.
Γαρύφαλλα παντού!
Πασχαλίδης Χρήστος,
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Αμαρoυσίου,
Αντιπρόεδρος Συλλόγου Ερευνητών/τριών Εργαζομένων στην Έρευνα Ηρακλείου (ΣΕΕΕΗ)